Terapia logopedyczna jest oddziaływaniem terapeutycznym mającym na celu usunięcie zakłóceń procesu porozumiewania się. Dąży do usprawniania funkcji komunikacyjnej. Terapia logopedyczna kojarzona jest głównie z niwelowaniem wad wymowy, jednak jej obszar jest znacznie szerszy. W trakcie terapii logopeda pracując z dzieckiem dąży do usprawnienia narządów mowy, wypracowania odpowiedniego przebiegu funkcji oddechowych (wdech i wydech nosem). Terapia dąży do stymulowania rozwoju mowy, rozwijania słownictwa oraz podnoszenia poziomu sprawności językowej.

Kierowana jest dla dzieci, u których występują trudności z rozwojem mowy, mowa nie występuje, jest opóźniona lub rozwój jej się zatrzymał na pewnym etapie. Z dzieckiem warto wybrać się do logopedy, gdy oddycha ono ustami, w trakcie mówienia język jest widoczny pomiędzy zębami lub dziecko ma zdiagnozowane upośledzenia słuchu fizycznego.

Wskazania do terapii logopedycznej:

• Jąkanie
• Zaburzenia komunikacji językowej
• Wady wymowy
• Nieprawidłowości w rozwoju mowy
• Opóźniony rozwój mowy
• dysleksja
• dysgrafia
• dyskalkulia
• niedosłuch
• niepełnosprawność złożona
• autyzm
• mózgowe porażenie dziecięce
• rozszczep wargi i podniebienia
• zmiany anatomiczne w obrębie aparatu artykulacyjnego np. skrócone wędzidełko języka, warg, wady zgryzu

Terapia logopedyczna poprzedzona jest wywiadem z rodzicami oraz oceną warunków anatomicznych, komunikacyjnych oraz artykulacyjnych dziecka. Logopeda po dogłębnej diagnozie planuje terapię wykorzystując zasoby oraz odpowiadając na potrzeby dziecka. Cechą terapii logopedycznej jest indywidualne podejście do każdego dziecka, inaczej będzie przebiegała terapia dziecka z wadą wymowy, inaczej terapia logopedyczna dziecka z Zespołem Downa.

Podczas terapii logopedycznej wykorzystywane są różne metody pracy:

• masaż logopedyczny
• pedagogika zabawy
• elementy logorytmiki, metody werbo-tonalnej
• kinesjotaping
• ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, artykulacyjne, słuchowe
• ćwiczenia narządów artykulacyjnych

Czas trwania terapii logopedycznej jest różny dla każdego pacjenta, w dużej mierze opiera się na współpracy rodziców ze specjalistą i kontynuowaniu zaleceń w warunkach domowych oraz jest zależna od złożoności i problemu zaawansowania zaburzenia.